Conny Smits: mijn levensgids!

Vrijdag 29 januari: Mijn hart huilt vandaag op de sterfdag van ‘mijn Conny’. Zestien jaar geleden stierf Conny als gevolg van een ongeneeslijke ziekte omringd door haar ouders, Bart, Marjolein en mij. Tot voor vier jaar geleden herdacht ik jaarlijks met Clemens en Marie-Françoise deze sterfdag op begraafplaats de Zijlpoort in Leiden. Aansluitend bezochten we dan de ouders van Conny.

Dit soort tradities sierde ook de onvoorwaardelijke band tussen Clemens en mij. Des te pijnlijker is het daarom dat ook Clemens ons is ontvallen. Ik miste vandaag daarom niet alleen Conny, maar ook mijn broervriend.
 
Op dagen als deze komt er weinig tot niets uit mijn handen. Vandaag viel vooral van alles uit mijn handen. Ik werd overmand door verdrietige gevoelens. Vooral dat de kinderen hun hoogte- en soms dieptepunten niet meer kunnen delen met hun moeder. Maar wat zou Conny trots op ze zijn, zo troostte ik mijzelf. Vanuit zijn vakantieadres in Thailand leefde Bart mee. Zoals ik ook even moest slikken van ontroering toen Marjolein mij appte dat een vriend van haar vriendin even stil stond bij de sterfdag van Conny. En dat ook dit jaar weer een lief kaartje in de brievenbus lag van Heleen. Zo’n berichtje heeft grote betekenis!
 
Ik ben trots en volmaakt gelukkig hoe Bart en Marjolein zijn geworden en hoe ik het geluk heb mogen hervinden met en bij Marie-Françoise, nota bene hartsvriendin van Conny.
Maar Conny blijft altijd bij mij. Ze heeft mij mede sociaal gevormd en uiteindelijk levenskracht en vreugde meegegeven waar ik altijd op zal kunnen blijven teren. De kinderen blijven gelukkig de levende navelstreng naar hun moeder.
 
Vandaag voelde ik de blauwe plek in mijn hart, maar gek genoeg koester ik deze pijn. Heb de dag uit mijn handen laten glippen en ben blij dat ik even bij de moeder van Conny ben geweest en weer oude beelden heb kunnen bekijken. Zoals het filmpje over de onthulling van een gedenkraam in de Pieterskerk, door de Leidsch Dagblad collega’s van Conny. Clemens was toen al heel erg ziek, maar hij wilde perse dit moment nog meemaken. Ook zo bijzonder en liefdevol!