Inge Lensvelt ken ik bewust onbewust

Zaterdag 23 april: Vandaag verheugde ik mij op de traditionele tapasavond van de recreantenbasketballers van Blue Arrows in Driebergen. In korte tijd heb ik mij zeldzaam welkom gevoeld bij deze vereniging, die ik beschouw als de gezelligste club waar ik ooit lid van ben geweest.

Ik keek erg uit naar het weerzien met mijn maten. Met name Twan Lensvelt die zelden komt trainen behalve als ik hem vraag of er ook nog wel eens knappe mannen meedoen? In dat geval maakt hij zijn agenda als private bankier schoon om mee te ballen. Twan heeft ook dezelfde liefde voor het voetbal als ik, behalve dat zijn club met een verkeerde letter A (ipv E) wordt gespeld. Dat vergeef ik hem graag.
 
Na gisteren weet ik nog beter waarom ik zo op hem ben gesteld. Door zijn vrouw Inge! Zij presenteerde de heerlijkste hapjes en haar stralende glimlach kregen we er cadeau bij. Met excuses aan Twan heb ik aan haar lippen gehangen, want onze wegen hebben elkaar voortdurend gekruist in ons leven. Zonder dat we het wisten.
 
De familieroots van Inge liggen nota bene in Deventer waar ik nu resideer. In dezelfde straat van Marie-Françoise woonde haar tante. Ik smulde over de verhalen over haar opa. In dat huis kreeg je normen en waarden van het echte leven bijgeschaafd. Maar leerde je ook in te zien dat je niet in rijkdom hoeft te leven om gelukkig te kunnen zijn. Met groot plezier vertelde Inge dat ze zich daar in een zinken teiltje waste en dat de wc nog in de tuin stond. Toen later de douche in het leven kwam van haar grootouders werd die douche gebruikt om het zeepsop van het wassen in de teil af te spoelen. Zo herkenbaar die Hollandse zuinigheid.
 
Weer later hebben Inge (Twan) en ik Leiden als referentiepunt gedeeld. Inge ging voor Twan, die rechten studeerde in combinatie met zijn drukke lidmaatschap van Minerva daar wonen en werken als OK assistent in het ziekenhuis van Leiderdorp. Ik ben daar helaas te vaak voor droeve omstandigheden geweest. Leiden beschouw ik echter nog steeds als mijn belangrijkste stamplaats.
 
Later in Driebergen bond Blue Arrows en Twan ons latent. En extreem grappig om te horen dat Twan ook dit jaar weer amper basketbalt omdat hij zijn energie stopt in het coachen en trainen van zijn zoon die bij FC Driebergen voetbalt. En dit jaar kampioen is geworden! En dat doet Twan nota bene met mijn innovatiekameraad Michiel de Jong. Twan volgt dus de omgekeerde weg van mij.
 
Gelukkig vond Twan nog wel tijd voor de traditionele tapas avond met zijn vrouw Inge, die het leven weer kan toelachen. Wellicht dat die ervaring ons ook bindt, want vandaag moest ik ook even denken aan mijn vrouw Conny die erg genoten zou hebben van deze clubavond en bonte groep van fijne mensen.