Oh yes, I'm so tough.

Wanneer ik vroeger mijn hoofd in een kussen duwde als de spanning bij een KRO Detective wat al te hoog opliep, en ter afleiding maar aan mama vroeg wat we die avond zouden gaan eten, besloot ik telkens weer dat ik nooit op mezelf zou gaan wonen. 's Avonds alleen zijn met die huiveringwekkende televisie aan, was namelijk veel te eng. Zojuist keek ik naar buiten en aanschouwde ik dit duistere tafereel. Vol trots besefte dat ik absoluut niet bang was. Hoera!

Dat de grote stoere huisbaas altijd slechts dertien traptreden van mijn kamertje verwijderd is, speelt natuurlijk totaal niet mee.