Yn siopa am esgidiau rhedeg

Yn siopa am esgidiau rhedeg ~ Shopping for running shoes

Rydw i wedi bod yn colli pwysau ers mwy na dwy flwyddyn nawr ac mae fy mhwysau wedi mynd i lawr yn araf. Roeddwn i wedi colli modfeddi o gwmpas fy nghanol ond doeddwn i ddim wedi sylwi newidiadau mawr yn fy nghorff. Ond ychydig fisoedd yn ôl roedd fy nghorff yn ymddangos i newid yn gyflym. Roedd fy nghluniau wedi bod yn dew ers plentyndod ond yn sydyn roedden nhw yn denau. Ers hynny mae e wedi teimlo fel byw mewn corff rhywun arall. Dydw i ddim yn cydnabod y teimlad fy nghorff. A nawr rydw i wedi mynd cam ymhellach - - yn llythrennol - rydw i wedi dechrau rhedeg.

Nid dyma fi

Dydy e ddim yn teimlo fel unrhyw fersiwn ohono i.

Yn yr ysgol doeddwn i ddim yn hoffi rhedeg. Roeddwn i bob amser yn araf. bob amser heb anadl mewn gemau, ac nid yn ffit o gwbl.

Hyd yn oed hyd at ddwy flynedd yn ôl doedd dim diddordeb gyda fi mewn ffitrwydd. Roeddwn i'n chwarae gyda'r syniad o golli ychydig o bwysau - ond dim byd difrifol

Ond pan rydw i wedi dechrau colli pwys, roedd llawer o bethau'n ymddangos yn bod yn bosibl.

Gallwn i symud mwy , dringo'r grisiau yn well, colli ychydig mwy o bwysau. Roedd yn gylch o bosibiliadau.

Felly, heddiw rydw i'n ffeindio fy hun mewn siop sy'n arbenigo mewn esgidiau rhedeg, 'Run and Become' ar Stryd Santes Fair. Roedd y staff yna yn gyfeillgar ac yn drylwyr iawn. Treuliais i bron awr yna i drio esgidiau. Rhedais i i fyny ac i lawr y siop tra roedd y cynorthwy-ydd siop yn edrych ar yn nhroed a fy fferau i weld pa esgidiau roedd y gorau i mi. Yn y pen draw, ffeindion ni bâr oedd yn ymddangos i fod y gorau.

Nid rydw i erioed wedi cael profiad fel hyn wrth ddewis esgidiau o'r blaen. Ond rydw i'n meddwl ei fod e'n bwysig pan rydw i'n mynd i fod yn rhedeg o gwmpas y strydoedd.

Nid dyma fi

Dydw i ddim math o'r berson sy'n rhedeg, sy'n cadw heini ac sy’n colli pwysau - a sy'n rhedeg. Mae fy nghorff a fy meddwl yn wahanol.

Felly mae cwestiwn. Os yw fy nghorff a fy meddwl yn wahanol, pwy ydw i?

__________


I've been losing weight for more than two years now and my weight has slowly gone down. I had lost inches around my waist but I had not noticed big changes in my body. But a few months ago my body seemed to change quickly. My tthighs had been fat since childhood but suddenly they were thin. Since then it has felt like living in someone else's body. I don't recognize the feeling of my body. And now I've gone a step further - - literally - I've started running.

This isn't me

It doesn't feel like any version of me

At school I didn't like running.I was always slow. always out of  breath in games, and not fit at all.

Even up to two years ago I was not interested in fitness. I played with the idea of losing a little weight - but nothing serious.

But when I started to lose weight, many things seemed to be possible.

I could move more, climb the stairs better, lose a little more weight. It was a circle of possibilities.

So today I found myself in a shop that specialises in running shoes, 'Run and Become' on St Mary's Street. Those staff were very friendly and thorough. I spent almost an hour then to wear shoes. I ran up and down the shop while the shop assistant looked at my feet and my ankles to see what shoes were the best for me. Ultimately, we found a pair which seemed to be the best.

I have never had this experience in choosing shoes before. But I think it's important when I'm going to be running around the streets.

This isn't me

I'm not the type of person running, who keeps fit and who loses weight - and who runs. My body and my mind are different.

So there is a question. If my body and my mind are different, who am I?